لوییز فلچر بازیگر برنده اسکار Cuckoo’s Nest درگذشت

«لوییز فلچر» بازیگر برنده اسکار نقش «پرستار» در فیلم «پرواز بر فراز آشیانه فاخته» (One Flew Over the Cuckoo’s Nest) جمعه گذشته در ۸۸ سالگی درگذشت. فلچر که تا هشتاد سالگی دو مرتبه با سرطان سینه جنگیده بود، بنا بر گفته ایجنتش «دیوید شول» در منزل خود در کشور فرانسه از دنیا رفته است.

فلچر در چهل و چند سالگی به شهرت رسید و اغلب استعداد او در برابر ستارگان جوان‌تر نادیده گرفته می‌شد. اما او نقش‌های کوچک بسیاری از جمله «کای وین» رهبر دینی در «پیشتازان فضا» (Star Trek: Deep Space Nine) و شخصیت «پگ» در «بی‌شرم» (Shameless) به جا گذاشت.

او در سال ۱۹۸۲ به «لس‌آنجلس تایمز» گفته بود: «اگر نقشی جالب باشد، برایم اهمیتی ندارد که چقدر کوچک است. مردم همیشه به من می‌گویند: «کارنامه‌ات را با این نقش‌ها خراب می‌کنی.» اما دوست دارم کار کنم. نمی‌توان در خانه نشست و خود را بازیگر نامید. تنها راه بازیگر بودن بازیگری است.»

فلچر ژوئیه سال ۱۹۳۴ متولد شد و چهارمین فرزند والدین ناشنوای خود بود. پدرش رابرت پیرو کلیسای اسقفی بود و در سن ۴ سالگی در اثر اصابت رعد و برق شنوایی‌اش را از دست داده بود. استل مادر فلچر ناشنوای مادرزاد بود.

فلچر دختری به‌شدت خجالتی بود و معلمان او معتقد بودند که مانند والدینش ناشنواست و باید به مدرسه استثنائی تالادگا برود. اما والدین فلچر دخترشان را در عوض به تگزاس و نزد عمه ثروتمندش فرستادند که او را تشویق به حرف زدن کرد.

فلچر در سال ۲۰۱۶ به «ایندیپندنت» گفته بود: «[عمه‌ام] فرزندی نداشت، بنابراین با همه ما رفتار محبت‌آمیزی داشت. او به‌شدت تئاتری و موسیقایی بود و ما را لباس می‌پوشانید تا آواز بخوانیم و برقصیم و نمایش بازی کنیم و جلب نظر و توجه کنیم. او به من آموخت که چگونه خودنمایی کنم. خیلی دوست داشتم که من را تشویق کنند.»

فلچر در اواخر دهه ۱۹۵۰ و دهه ۱۹۶۰ در سریال‌هایی چون «ماوریک» (Maverick)، «مرد قانون» (Lawman) و «پری میسون» (Perry Mason) نقش‌آفرینی کرد اما اغلب به خاطر قامتش برای به دست آوردن نقش‌ها با مشکل مواجه بود.

او در سال ۱۹۷۵ به «نیویورک تایمز» گفته بود: «هیچ تهیه‌کننده‌ای در تلویزیون معتقد نبود که یک زن بلندقد می‌تواند برای کسی جذابیت جنسی داشته باشد. در وسترن‌ها نقش‌هایی به دست آوردم چون بازیگران مرد آن‌ها از من هم بلندقامت‌تر بودند.»

فلچر پس از چند سال زندگی در لندن، به هالیوود بازگشت و در سال ۱۹۷۴ در «سارقانی مثل ما» (Thieves Like Us) «رابرت آلتمن» ظاهر شد. آلتمن قرار بود در «نش‌ویل» (Nashville) نیز دوباره با فلچر همکاری دیگری داشته باشد اما پس از مشاجره با «جری بیک» همسر فلچر نقش او را به «لیلی تاملین» داد.

فلچر سپس برای یافتن نقش با مشکل مواجه شد. او به «ایندیپندنت» گفته بود: «از سن بازیگری در نقش‌های اصلی رمانتیک گذشته بودم. دیری نگذشت که برای بازی در نقش یک زن جوان خیلی پیر و برای بازی در نقش یک زن پیر خیلی جوان بودم.»

این وضع با پیوستن فلچر به «آشیانه فاخته» به کارگردانی «میلوش فورمن» و بازی «جک نیکلسون» تغییر کرد. او آخرین بازیگری بود که به این فیلم ملحق شد و فیلمبرداری چند روزپس از آنکه نقش را به دست آورد آغاز شد. فلچر در سال ۱۹۷۶ به «لس‌آنجلس تایمز» گفت: «معجزه بود که روز اول را به سلامت گذراندم. خیلی ترسیده بودم. بعدها فهمیدم که همه ترسیده بودند.»

این نقش برای فلچر جایزه اسکار، گلدن گلوب و بفتا را به ارمغان آورد. «آشیانه فاخته» در بخش بهترین فیلم و بهترین بازیگر مرد برای نیکلسون نیز برنده اسکار شد. فلچر در آن زمان گفته بود اگرچه نیکلسون دستمزد «هنگفتی» دریافت کرد اما «بقیه ما حداقل دستمزد یا کمی بیشتر از حداقل را گرفتیم. من ۱۱ هفته کار کردم و ۱۰ هزار دلار دریافت کردم – بدون احتساب مالیات.»

سخنرانی فلچر در مراسم اهدای جوایز اسکار یک سخنرانی به یاد ماندنی داشت و گفت: «خوب، گویا خیلی از من بیزارید که این جایزه را به من داده‌اید. تمام حرفی که می‌توانم بزنم این است – عاشق این هستم که از من بیزار باشید.»

فیلم‌های «روزی روزگاری در آمریکا» (Once Upon a Time in America) و «غارتگر» (Predator)، و سریال‌های «قهرمانان» (Heroes)، «آسمان هفتم» (7th Heaven) و «ای‌آر» (ER) از جمله دیگر آثار به جا مانده از فلچر در طول سالیان گذشته‌اند.