Jack Lemmon

John Uhler Lemmon III (زاده ۸ فوریه ۱۹۲۵ – درگذشته ۲۷ ژوئن ۲۰۰۱)، که معمولاً با نام جک لمون شناخته می‌شود، یک هنرپیشه آمریکایی بود. لمون که در نقش‌های دراماتیک و کمیک به همان اندازه در نقش‌های دراماتیک و کمیک مهارت داشت، به‌خاطر شخصیت مضطرب و طبقه متوسطش که در فیلم‌های درامدی نقش‌آفرینی می‌کرد، شناخته می‌شد،  که باعث شد گاردین او را «موفق‌ترین تراژی-کمدین عصر خود» معرفی کند.

او در بیش از شصت فیلم بازی کرد و هشت بار نامزد جایزه اسکار شد که دو بار برنده شد، و در میان بسیاری از جوایز دیگر، از جمله شش جایزه گلدن گلوب (با احتساب جایزه افتخاری سیسیل بی. دمیل)، سه جایزه بفتا و دو جایزه امی. در سال 1988، جایزه یک عمر دستاورد مؤسسه فیلم آمریکا را به خاطر کمک هایش به سینمای آمریکا دریافت کرد.

از معروف‌ترین فیلم‌های او می‌توان به آقای رابرتز (۱۹۵۵، که برای آن برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد) شد، بعضی‌ها داغش را دوست دارند (۱۹۵۹)، آپارتمان (۱۹۶۰)، روزهای شراب و گل سرخ (۱۹۶۲)، ایرما لا دوس (۱۹۶۲) اشاره کرد. 1963)، مسابقه بزرگ (1965)، نجات ببر (1973، که برای آن برنده بهترین بازیگر مرد شد)، سندروم چین (1979)، گمشده (1982)، و گلنگاری گلن راس (1992). او همچنین در چندین نمایشنامه برادوی بازی کرد و نامزدی جایزه تونی برای ادای احترام و احیای فیلم Long Day’s Journey into Night در سال 1986 شد.

لمون همکاری پرباری با بازیگر و دوست واقعی والتر ماتائو داشت که نیویورک تایمز آن را «یکی از موفق‌ترین جفت‌های هالیوود» نامید. The Fortune Cookie (1966)، The Odd Couple (1968) و دنباله آن The Odd Couple II (1998)، صفحه اول (1974)، بادی بادی (1981)، JFK (1991)، پیرمردهای بد خلق (1993) و موارد دیگر دنباله پیرمردهای بدخلق (1995)، چنگ علف (1995)، و بیرون به دریا (1997).