Robert Altman

رابرت برنارد آلتمن (/ˈɔːltmən/؛ 20 فوریه 1925 – 20 نوامبر 2006) کارگردان، فیلمنامه نویس و تهیه کننده آمریکایی بود. آلتمن به عنوان پنج بار نامزد جایزه اسکار بهترین کارگردانی و چهره ای ماندگار از دوران هالیوود جدید شناخته می شود.

سبک فیلمسازی او ژانرهای زیادی را پوشش می داد، اما معمولاً با یک پیچش «براندازانه» که معمولاً برای بیان دیدگاه های شخصی خود بر طنز و طنز متکی بود. آلتمن به دلیل “ضد هالیوود” بودن و ناسازگاری هم در مضامین و هم در سبک کارگردانی خود شهرت پیدا کرد. بازیگران به ویژه از کار تحت هدایت او لذت می بردند زیرا او آنها را تشویق به بداهه نوازی می کرد و از این طریق خلاقیت خود را الهام می بخشید.

او گروه بازیگران بزرگ را برای فیلم‌هایش ترجیح می‌داد، و تکنیک ضبط چند آهنگی را توسعه داد که دیالوگ‌های همپوشانی را از بازیگران متعدد ایجاد می‌کرد. این یک تجربه طبیعی تر، پویاتر و پیچیده تر برای بیننده ایجاد کرد. او همچنین از دوربین‌های بسیار متحرک و لنزهای زوم برای بهبود فعالیت روی صفحه استفاده کرد. منتقد پائولین کائل که در مورد سبک کارگردانی خود می نویسد، گفت که آلتمن می تواند “از هیچ چیز آتش بازی بسازد.” (1971)، خداحافظی طولانی (1973)، نشویل (1975)، 3 زن (1977)، بازیکن (1992)، برش های کوتاه (1993)، و پارک گاسفورد (2001).

در سال 2006، آکادمی علوم و هنرهای تصاویر متحرک، مجموعه آثار آلتمن را با یک جایزه افتخاری اسکار به رسمیت شناخت. او با وجود هفت نامزدی هرگز برنده اسکار رقابتی نشد. فیلم های او M*A*S*H، McCabe & Mrs. Miller، The Long Goodbye و Nashville برای ثبت ملی فیلم ایالات متحده انتخاب شده اند. آلتمن یکی از سه فیلمسازی است که فیلم‌هایش برنده خرس طلایی در برلین، شیر طلایی در ونیز و نخل طلایی در کن شده‌اند (دو نفر دیگر هنری-جورج کلوزو و میکل آنژ آنتونیونی هستند).